Mevrouw Cecen-Yilmaz (81) is geboren in Konya. Een stad in het zuiden van Turkije, waar zij tot haar zevende woonde. Daarna verhuisde het gezin naar het centrum waar haar vader grond en een huis had gekocht. Zes jaar later overleed haar vader. Daarna trouwden haar broers en zussen en verspreidde de familie zich. Zij heeft nog samen met haar moeder in het ouderlijk huis gewoond om voor haar te zorgen. 



‘Toen ik naar Nederland kwam was het wel comfortabeler, want in Turkije moesten we werken op het land. Op mijn vijftiende ben ik getrouwd en zes jaar later naar Nederland gekomen samen met onze kinderen. Wijlen mijn echtgenoot was er al tien jaar eerder.’

Zorg

‘Hoe de zorg is in Turkije? Ik ben er zelf al tien jaar niet meer geweest, bovendien heb ik weinig familie waar ik contact mee heb, dus ik weet het niet.
Ik heb al heel wat jaren zorg van MIJ, ik denk langer dan 18 jaar. De eerste zorg die ik kreeg is dus lang geleden en ik weet niet meer precies welke thuiszorg het was.’

‘Wat ik belangrijk vind in de zorg is dat zij hun werk goed doen en bekwaam zijn in hun vak. Verder vind ik dat wij het goed met elkaar kunnen vinden en iedereen goed leeft. Ik heb van niemand een slechte behandeling gekregen.’

Terugblik en nu

‘Als ik terugkijk op de zorg die ik achttien jaar geleden kreeg en nu dan vind ik niet dat er verschil in zit. Dat is alleen maar positief. De zorgmedewerkers doen wat zij moeten doen. Als zij er niet waren dan zou ik helemaal verloren zijn. Ik was toen tevreden en ik ben het nog steeds. Ik heb al ruim tien jaar een vaste huishoudelijke ondersteuningshulp. Zij is als een dochter voor mij en spreekt ook Turks.’

‘De zorgmedewerkers helpen mij met aankleden, douchen, iets te eten klaarzetten, medicatie, regelmatig de was in de wasmachine en steunkousen aantrekken.
Wekelijkse sociale ondersteuning heb ik dankzij mijn maatschappelijk werkster Zeynep. Ik kan met haar praten en zij ondersteunt mij in mijn rouw. Verder helpt zij mij ook met brieven die ik per post krijg. Ik heb helemaal niets te klagen.’

Dagbeleving

‘Wat ik fijn vind aan de zorg die ik krijg is dat iedereen vriendelijk is, daarom ben ik heel erg tevreden. Ook de dagbeleving vind ik fijn. Wat ik prettig vind bij de dagbeleving is dat ik onder de mensen ben. Andere mensen ontmoeten en gezellig praten. Sinds het overlijden van twee van mijn zonen voel ik mij niet goed. Ik kan de drukte en het geluid niet goed verdragen, daarom ben ik er ook even mee gestopt en vanwege van mijn gezondheid. Normaal gesproken vond ik het heel leuk, want dan kwam ik ook buiten. Als ik toen een week niet was geweest dan miste ik het om samen te komen met anderen.’

‘Toen mijn twee zonen net waren overleden, waren de mensen bij de dagbeleving respectvol. Zij gingen er voorzichtig mee om. Na een tijd, anderhalf jaar later, is iedereen vrolijk en het vergeten. Ik vind dat niet leuk. Het is te druk en mijn hoofd staat er niet meer naar. Met een andere man die zijn vrouw verloor en ook in het rouwproces zat, had ik goed contact omdat we over ons verlies konden praten. Ik heb de dagelijkse dingen opgepakt, terwijl ik nog in het rouwproces zat. De dood van mijn zoon die vier jaar terug overleed heb ik een plek gegeven, maar van de jongste nog niet.

Ik hoop dat ik mij beter kan voelen, zodat ik weer naar de dagbeleving kan gaan.’