Een dagje mee met Bianca van der Wulp, Helpende+ Internos Thuiszorg

Vandaag begint om 7 uur mijn ronde in de wijk. Al meer dan 17 jaar, ben ik bij Internos Thuiszorg werkzaam in Zwijndrecht en Ridderkerk. Sommige cliënten ken ik al 10 jaar!

Iets voor de mensen kunnen betekenen, ook al is het maar met iets kleins kunnen helpen, dat is wat ik zo fijn vind aan dit beroep. De verhalen die cliënten te vertellen hebben, van die ervaringen kun je zoveel leren. Geen dag is hetzelfde, soms kom je bij mensen waar je al jaren thuiskomt, hierdoor weet ik veel van hun leven. Op andere momenten ontmoet je nieuwe mensen en hoor je nieuwe verhalen. Soms heb je de ene dag een lach en de andere dag een traan, het hoort er allemaal bij.

De eerste cliënt waar ik vandaag bij thuis kom, zit al op mij te wachten en met een blij ‘goedemorgen’ en een miauw van de kat word ik ontvangen. Na een praatje over hoe mevrouw geslapen heeft en hoe het met haar gaat, gaan we langzaam naar boven om even te douchen en aan te kleden. Daarna maak ik een kopje koffie en een ontbijtje voor mevrouw en niet te vergeten voor de kat. Terwijl ik het hoortoestel van de cliënt wil aanzetten, kom ik erachter dat de batterijen op zijn. Mevrouw heeft geen nieuwe batterijen liggen, maar zij zal aan haar dochter vragen om deze de volgende keer mee te nemen.

Ik kijk nog even goed of alles verder in orde is in huis, trek het bed even recht en neem afscheid om naar de volgende cliënt te gaan.

Mijn tweede cliënt doet niet open. Ik ontdek dat ze nog ligt te slapen. Zachtjes maak ik haar wakker. ‘Meid ben je er al?’ vraagt ze als eerste en ze staat direct op. Ik hoef alleen maar even te helpen bij het wassen, de rest kan deze mevrouw nog helemaal zelf. Het is het dus maar een kort bezoekje.

Hierna volgen een paar adressen waarbij ik alleen maar kan helpen bij het aantrekken van de kousen. Bij elke cliënt informeer ik hoe het met ze gaat.

Eén meneer is pas in het ziekenhuis geweest en kan niet wachten tot hij weer lekker buiten kan gaan wandelen. Zodra de kousen aan zijn, pakt hij zijn schoenen. Vol trots laat hij zijn gloednieuwe rollator zien en hij maakt zich klaar voor een wandelingetje.

Ik verlaat de woning om vlak om de hoek een andere cliënt te helpen. Een lekkere kwebbel, die het heerlijk vindt om over van alles te praten terwijl ik haar help met wassen. Ook zij komt net uit het ziekenhuis en is nu thuis aan het herstellen. Straks komt haar dochter om haar boodschappen te brengen en beneden is de hulp al bezig met stofzuigen. “Heerlijk” zegt ze “al die mensen om me heen”. Hierna help ik nog een paar cliënten met wassen en medicijnen innemen, voordat mijn ronde erop zit.

Tijdens zo’n ronde in de wijk noteer je na ieder bezoek wat je gedaan hebt en of er nog iets is opgevallen, zodat je collega’s die de volgende keer langsgaan ook op de hoogte zijn. Wanneer ik klaar ben vraag ik altijd even of er nog hulp nodig is bij collega’s die op dat moment in de buurt zijn, onderling contact met collega’s is echt heel belangrijk.

Helaas heb ik pasgeleden een reanimatie van een cliënt meegemaakt. Natuurlijk wil je dit het liefst niet meemaken, maar ook dat hoort het bij het werk. Gelukkig ben ik goed opgevangen door mijn leidinggevende en collega’s. Het contact met je collega’s, begrip en steun van hen, is daarin heel belangrijk. 

Ook al ben je even in paniek als je dit meemaakt, je hebt de kennis en je weet hoe je moet handelen om de juiste zorg te kunnen geven die op dat moment nodig is. Dat is een rustgevend gevoel. Toch vind ik het nu best wel eens spannend als ik bij iemand voor de deur sta die de deur niet opendoet. Dan krijg ik weer even een flashback.

Normaal gesproken hebben we regelmatig teamoverleg, maar de afgelopen tijd met Corona was dat natuurlijk anders. Dat mis ik dan ook wel hoor, elkaar even zien en spreken, maar ook bijvoorbeeld kennismaken met nieuwe collega’s. Als het goed is, komt er binnenkort weer een bijeenkomst met collega’s daar kijk ik wel naar uit!