Mevrouw Cecen-Yilmaz (81) is geboren in Konya. Een stad in het zuiden van Turkije, waar zij tot haar zevende woonde. Daarna verhuisde het gezin naar het centrum waar haar vader grond en een huis had gekocht. Zes jaar later overleed haar vader. Daarna trouwden haar broers en zussen en verspreidde de familie zich. Zij heeft nog samen met haar moeder in het ouderlijk huis gewoond om voor haar te zorgen. 



‘Toen ik naar Nederland kwam was het wel comfortabeler, want in Turkije moesten we werken op het land. Op mijn vijftiende ben ik getrouwd en zes jaar later naar Nederland gekomen samen met onze kinderen. Wijlen mijn echtgenoot was er al tien jaar eerder.’

Zorg

‘Hoe de zorg is in Turkije? Ik ben er zelf al tien jaar niet meer geweest, bovendien heb ik weinig familie waar ik contact mee heb, dus ik weet het niet.
Ik heb al heel wat jaren zorg van MIJ, ik denk langer dan 18 jaar. De eerste zorg die ik kreeg is dus lang geleden en ik weet niet meer precies welke thuiszorg het was.’

‘Wat ik belangrijk vind in de zorg is dat zij hun werk goed doen en bekwaam zijn in hun vak. Verder vind ik dat wij het goed met elkaar kunnen vinden en iedereen goed leeft. Ik heb van niemand een slechte behandeling gekregen.’

Terugblik en nu

‘Als ik terugkijk op de zorg die ik achttien jaar geleden kreeg en nu dan vind ik niet dat er verschil in zit. Dat is alleen maar positief. De zorgmedewerkers doen wat zij moeten doen. Als zij er niet waren dan zou ik helemaal verloren zijn. Ik was toen tevreden en ik ben het nog steeds. Ik heb al ruim tien jaar een vaste huishoudelijke ondersteuningshulp. Zij is als een dochter voor mij en spreekt ook Turks.’

‘De zorgmedewerkers helpen mij met aankleden, douchen, iets te eten klaarzetten, medicatie, regelmatig de was in de wasmachine en steunkousen aantrekken.
Wekelijkse sociale ondersteuning heb ik dankzij mijn maatschappelijk werkster Zeynep. Ik kan met haar praten en zij ondersteunt mij in mijn rouw. Verder helpt zij mij ook met brieven die ik per post krijg. Ik heb helemaal niets te klagen.’

Dagbeleving

‘Wat ik fijn vind aan de zorg die ik krijg is dat iedereen vriendelijk is, daarom ben ik heel erg tevreden. Ook de dagbeleving vind ik fijn. Wat ik prettig vind bij de dagbeleving is dat ik onder de mensen ben. Andere mensen ontmoeten en gezellig praten. Sinds het overlijden van twee van mijn zonen voel ik mij niet goed. Ik kan de drukte en het geluid niet goed verdragen, daarom ben ik er ook even mee gestopt en vanwege van mijn gezondheid. Normaal gesproken vond ik het heel leuk, want dan kwam ik ook buiten. Als ik toen een week niet was geweest dan miste ik het om samen te komen met anderen.’

‘Toen mijn twee zonen net waren overleden, waren de mensen bij de dagbeleving respectvol. Zij gingen er voorzichtig mee om. Na een tijd, anderhalf jaar later, is iedereen vrolijk en het vergeten. Ik vind dat niet leuk. Het is te druk en mijn hoofd staat er niet meer naar. Met een andere man die zijn vrouw verloor en ook in het rouwproces zat, had ik goed contact omdat we over ons verlies konden praten. Ik heb de dagelijkse dingen opgepakt, terwijl ik nog in het rouwproces zat. De dood van mijn zoon die vier jaar terug overleed heb ik een plek gegeven, maar van de jongste nog niet.

Ik hoop dat ik mij beter kan voelen, zodat ik weer naar de dagbeleving kan gaan.’

Zij geeft mij altijd een kus en een knuffel als zij binnenkomt en weggaat

Mevrouw Ramdas – Mangeldee (90) woont nog zelfstandig. Met een beetje hulp van haar rollator kan zij nog heel goed uit de voeten. Zij kookt nog elke dag voor zichzelf, want zij moet niets hebben van bezorgmaaltijden. Zelf koken vindt zij het beste. Op de dag van dit interview zou ze bami maken met pindasaus. Koken doet ze graag. Lekkere gerechten maken is voor haar een feestje. Zoals rijst met kip en daar hoort een lekkere tomatenchutney bij als sambal. Ook die maakt zij zelf.

Geboren in Suriname in de plaats Meerzorg kwam zij 75 jaar geleden naar Nederland. Samen met haar kinderen en wijlen haar man. ‘Suriname is arm, maar het is een mooi land met een prachtige natuur. Ik ben drie keer teruggegaan naar Suriname op vakantie’

Huwelijksfeest

‘Ik ben heel jong getrouwd. Op mijn 15de. Ik kende mijn man niet, want mijn ouders hadden ons aan elkaar gekoppeld. Hij was 20 jaar.’ Het Hindoehuwelijk feest duurde drie dagen. Pas op de derde dag is zij getrouwd. De dagen ervoor stonden in het teken van ceremonies en rituelen. ‘Het liefst wilde ik bij mijn moeder blijven. Gelukkig was mijn schoonmoeder lief.’

Hulp

‘Ik krijg hulp van mijn individueel begeleidster Andreza. Ik ken haar al heel lang. Wij hebben elkaar jaren geleden ontmoet toen ik nog naar het spreekuur kon gaan. Eigenlijk heeft Andreza mij altijd geholpen. Zij is net als een dochter voor mij. Ik noem haar Rosa. De manier waarop zij mij behandelt is heel respectvol en dat is belangrijk voor mij. Zij geeft mij altijd een kus en een knuffel als zij binnenkomt en weggaat. Op dinsdag en donderdag komen studenten die mij in de rolstoel naar markt brengen om te winkelen.’

Gezin

‘Het duurde 18 jaar voordat ik kinderen kreeg. Het zijn twee zonen en één dochter. Jammer genoeg is mijn dochter overleden. Na het overlijden van mijn dochter zijn wijlen mijn man en ik gescheiden. Toch kwam hij na de scheiding vaak bij mij eten. De liefde bleef. Wij zijn nooit los van elkaar gekomen.’

Belangrijke feestdagen

‘De belangrijkste feestdagen voor de Hindoes zijn Divali en Phagwa. Divali wordt ook wel lichtjesfeest genoemd. De lichtjes staan symbool voor de overwinning van het licht op de duisternis. Bij Divali eet je alleen maar zoete dingen. Vijf dagen wordt er geen vlees, vis of eieren gegeten en drink je geen alcohol. Bij Phagwa bestrooien mensen elkaar met kleurige poeders, om de start van de lente het nieuwe jaar te vieren. Dan mag je alles eten.’

“Nooit gedacht dat ik op deze manier met ouderen zou werken”.

Soraya is één van de collega’s die via internationale werving bij onze organisatie is terecht gekomen. (In een eerder interview spraken we Ashok Ramtahalsing over internationaal werven voor MIJ)

In Suriname was Soraya na het afronden van het vwo zoekende naar welke opleiding zij zou gaan doen. Zij begon met de studie bedrijfskunde en recht, welke uiteindelijk niet helemaal bij haar bleek te passen. Hierna volgde zij de opleiding HBO Verpleegkunde, dit was een nieuwe studie in Suriname. “Dat was best zwaar, het was een opleiding die, in mijn eerste jaar, nog helemaal moest worden opgezet waardoor, ook voor de docenten, alles nieuw was.”

Soraya heeft na haar studie gewerkt als allround verpleegkundige bij verschillende poliklinieken in het ziekenhuis. Zo werkte zij bij gynaecologie, chirurgie, neurologie, kno, endoscopie en cardiologie, en overal zagen ze haar graag komen.

“Dat was ontzettend afwisselend maar mentaal heel zwaar omdat ik overal inzetbaar was.”

Waarom nam je de stap om te gaan werken in Nederland?

“Al jong heb ik bewust voor mezelf willen kiezen. Niet doen wat mensen van mij verwachten of willen, maar zelf een beslissing daarover maken. Ik heb voor mezelf gekozen, maar dat was niet makkelijk. Ik had andere ideeën over hoe ik in de zorg wilde werken. In Suriname werd er meer gekeken naar kennis door ervaring en er was geen mogelijkheid die kennis te verkrijgen door te studeren. Je kunt daardoor niet gemakkelijk doorgroeien. In andere landen waren veel meer mogelijkheden. Tijdens haar studie leerde zij via LinkedIn onze organisatie kennen en kwam in gesprek met Jacco (red. algemeen directeur van MIJ).

“Wijkverpleging is in Suriname niet bekend, de meeste mensen krijgen daar mantelzorg. Ik raakte hierin geïnteresseerd en ben me daarin gaan verdiepen. Er is uiteindelijk best een lange tijd overheen gegaan, maar nadat ik was afgestudeerd ben ik uiteindelijk met Ashok het proces van internationale werving gestart. Daarvoor had ik nooit gedacht dat ik op deze manier met ouderen zou gaan werken”

Kon je direct aan het werkt toen je in Nederland kwam werken?

“Ik wist dat ik extra cursussen en opleidingen zou moeten volgen terwijl ik eerst op de VIG-routes in de wijk meewerkte. Daarna ben ik met de wijkverpleegkundige meegegaan om onder leiding te worden getraind en verder opgeleid tot wijkverpleegkundige. Terwijl je in Nederland start zijn er ook nog veel zaken die geregeld moeten worden, zoals je diploma herwaarderen en de beroepshandelingentoets, pas als dat helemaal is afgerond mag je zelfstandig werken. Het heeft bij mij uiteindelijk ongeveer een jaar geduurd voordat dat helemaal klaar was. Het ligt eraan voor welke functie je bent aangenomen, welke toetsen je allemaal moet doen, voordat je zelfstandig mag werken. Je werkt wel als alle toetsen nog niet zijn afgerond, maar dan altijd onder toezicht.”

Hoe zag jouw voorbereiding eruit voordat je hier kon starten?

“Nieuwe organisatie, nieuwe baan, alles achtergelaten, hoe zal het zijn…?”

Naast alle voorbereidingen voordat je naar Nederland komt, spoken deze vragen ook telkens door je hoofd, het was een spannende tijd. Er komt veel papierwerk bij kijken, voor de IND, de gemeentes, Ministerie van Volksgezondheid en voor de organisatie. Alles verzamelen kost veel tijd. Daarnaast moet er vanuit de organisatie worden aangetoond waarom er personeel kan worden gevonden in Nederland.

Als je kiest hier te komen wonen en werken, moet je er wel goed mentaal op voorbereiden. Het is niet gewoon even verhuizen en ergens anders werken. In de periode dat ik nog in Suriname woonde had ik veel contact met Ashok. Ik kon hem altijd bereiken door te appen, mailen of te bellen dat contact is heel belangrijk in de voorbereiding.”

Hoe lang kan je hier werken via internationale werving?

“Een gecombineerde visum woon en werk is voor twee jaar geldig. Als die periode voorbij is moet je zelf een verlenging aanvragen, dit mag je twee keer doen en in die periode kan je blijven werken hier, als dat goedgekeurd wordt. Wil je daarna blijven wordt daar opnieuw naar gekeken. Twee jaar klinkt heel lang maar is niks.  Er moet zoveel worden aangepast en aangevraagd voordat je echt zelfstandig werkt.”

Woonruimte, hoe heb je dat geregeld?

“Je moet zelf een woning zoeken. Je krijgt wel wat voorrang omdat je hier komt werken maar toch zijn er nog wachtlijsten. MIJ heeft een aantal appartementen beschikbaar waar je tijdelijk gebruik van kan maken, totdat je zelf iets hebt gevonden. Ik kon, toen ik hier kwam, in zo’n appartement gaan wonen in Rotterdam Slinge. Het is wel heel erg prettig je eigen plek te hebben. Ondertussen ben ik op zoek naar een eigen woning in deze omgeving.”

Hoe heb je de eerste tijd ervaren?

“Ik ben eigenlijk direct opgevangen door collega’s. Zij wisten dat ik vanuit Suriname kwam. Internationale werving is niet echt heel bekend binnen de organisatie, maar mijn directe collega’s wisten er gelukkig wel van.

Ik moest mijn andere collega’s achtergelaten in Suriname en dat vond ik heel moeilijk. Maar ik ben supertrots op mijn collega’s hier, hoe ze mij hebben opgevangen, begeleid en ingewerkt toen ik hier kwam. Het voelde echt bijzonder, dat ik die ondersteuning van mijn collega’s heb gehad. Nog steeds is dat er, als er iets is, niet alleen werk maar ook privé. Ze weten dat ik hier alleen ben, ik kan altijd bij hen terecht, dat is echt heel erg fijn. Ik zie ze niet als mijn collega’s maar als een familie die ik om mij heen heb.”

Je hebt je familie en je vrienden voor groot deel daar achtergelaten. Voel je je hier ondanks dat wel thuis?

“Ik ben heel zelfstandig en in het verleden ook in Nederland alleen op vakantie geweest dus dit voelde goed en ik wilde hier naartoe. Het grootste gedeelte van mijn familie woont nog in Suriname. Er zijn wel een paar tantes die in Nederland wonen. Ik heb veel collega’s leren kennen natuurlijk, ik praat nogal makkelijk dus dat komt wel goed. Zoals ik al eerder zei voelen mijn collega’s ook als een familie. Er zijn ook vrienden en kennissen die ik vanuit Suriname ken hier komen wonen en via deze vrienden heb ik weer zelf andere vrienden gemaakt.”

Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?

“HR in de zorg, daar zou ik wel in verder willen gaan, nog niet nu, maar wanneer de zorg fysiek zwaarder wordt bijvoorbeeld. Mijn idee daarbij is om er echt te zijn voor de collega’s die overbelast zijn, om een luisterend oor te bieden. Medewerkers meer ondersteunen als gesprekspartner bij klachten of ziekte als een soort vertrouwenspersoon. Daarin investeren, in mentale welzijn van de medewerkers is heel belangrijk. Daar heb ik altijd interesse in gehad, maar wijkverpleging heeft nu al mijn aandacht ik vind het zó leuk!”

Wat trekt jou eigenlijk aan werken in de zorg?

“Eén belangrijke reden dat ik in de zorg werk; ik vind het zó bijzonder iedere dag contact te hebben met nieuwe mensen. Je leert iedereen op een ander manier kennen en je blijft ook leren van mensen.”

Wil je meer weten over internationale werving? Neem dan contact op met a.ramtahalsing@mob.nu

MIJ heeft het eerste palliatieve team dat opgeleid is of wordt tot palliatieve zorgverpleegkundige. Het zijn de collega’s Shelina Kruijthof, Kimberly Schot, Sylvia Smit en Miranda de Deugd. Zij vertellen onder andere over hun ervaringen en hun werkzaamheden in de palliatieve zorg.

Wat is palliatieve zorg?

Miranda: ‘Palliatieve zorg is de zorg aan cliënten, en hun naasten, met een aandoening die niet meer te genezen is of levensbedreigende kwetsbaarheid. Voorbeelden zijn Parkinson, dementie, ALS, COPD, nierfalen, hartfalen en kanker. Palliatieve zorg is gericht op een zo hoogst mogelijke kwaliteit van leven en kwaliteit van sterven. Voor ons, als palliatieve zorgverpleegkundigen, is het van belang dat we zo vroeg mogelijk na de diagnose zijn betrokken bij de cliënten en hun naasten. We bespreken wat er belangrijk is voor de cliënt, zoals het houden van de eigen regie, doelen en wensen op fysiek, mentaal, sociaal en spiritueel gebied. Bijvoorbeeld een cliënt met borstkanker met metastasen (uitzaaiingen van kwaadaardige tumoren in het lichaam) gaf aan dat ze geen contact meer had met haar jongste dochter. Zij had daar psychisch last van en zou graag voor ze zou overlijden het contact willen herstellen. Samen met de andere kinderen van onze cliënt hebben we een plan van aanpak besproken. De oudste dochter nam contact op met haar zus en legde uit wat haar moeder graag zou willen. Vervolgens heeft de jongste dochter het contact met moeder hersteld wat haar mentaal rust gaf, zodat het stervensproces rustiger verliep. Bij een cliënt met dementie werken we samen met de kinderen, de casemanager dementie en de inzet van het zorgteam. Zo zorgen we ervoor dat zij zo lang mogelijk en veilig thuis kan blijven wonen. Als cliënten symptomen ervaren zoals pijn, misselijkheid of verwardheid bespreken we dit en schakelen we de huisarts/behandelaar in om de symptomen te verlichten. Advanced care planning (ACP) is een belangrijk onderdeel van de palliatieve zorg. Dit houdt in dat we met de cliënt en naasten bespreken wat de wensen in de toekomst zijn. We maken gebruik van een uniform formulier. Hierin staan onder andere vragen over wel of niet reanimeren, beademing, IC opname, toedienen van bloedproducten etc. Bij een cliënt die is gediagnostiseerd met ALS bespreken we regelmatig de ACP en stellen we bij op verzoek van de cliënt. We bespreken de voors en tegens bij bijvoorbeeld het inbrengen van een PEG sonde (een slangetje tussen de huid en buik van de maag om vloeibare medicijnen of voeding te krijgen). Met de echtgenote van deze cliënt bespreken en monitoren we regelmatig de belasting als mantelzorger. In overleg met het echtpaar geven we adviezen zodat zij ook tijd voor zichzelf heeft, zoals de mogelijkheid van het inzetten van een vrijwilliger VPTZ (vrijwilligers in de palliatieve terminale zorg) of het uitbreiden van zorg. Bij deze cliënt werken we samen met de casemanager palliatieve zorg, Rijndam Revalidatie, de huisarts en team wijkverpleging MIJ. Om op deze manier een zo hoog mogelijke kwaliteit van zorg te geven en kwaliteit van leven voor de man en zijn vrouw.  Een ander doel van de inzet van ons team is dat de cliënt zo lang mogelijk thuis kan blijven en thuis kan sterven met inzet en ondersteuning van de wijkverpleging van MIJ en externe behandelaars.

Hoe lang bestaat het team?

Miranda: ’In oktober 2023 zijn we gestart. Er is aan ons gevraagd om de palliatieve zorg binnen MIJ  op te starten en vorm te geven. We zijn stap voor stap gestart. Ook evalueren en stellen we bij daar waar nodig. Ons streven is goede palliatieve zorg te verlenen aan cliënten door alle medewerkers van MIJ. Wat wij opmerkten bij de start is dat er bij collega’s onzekerheid of onbekendheid is over hoe de palliatieve zorg uit te voeren. De gedachte van de cliënt: als er een palliatieve zorgverpleegkundige wordt ingezet overlijd ik snel. Wat wij als palliatief zorgverpleegkundigen willen bereiken is meer bekendheid en informatie geven over palliatieve zorg. Dat we zo vroeg mogelijk worden ingezet bij cliënten die een levensbedreigende aandoening hebben, om gezamenlijk een zo optimale palliatieve zorg te bieden aan de cliënt en naaste. 

Hoe zijn jullie ertoe gekomen om te kiezen voor de palliatieve zorg?

Shelina: ‘Het is hele mooie zorg. Het brengt vaak rust bij de mensen. Kwaliteit van leven en kwaliteit van sterven is meestal een taboe om erover te praten. Wij hebben een ingang bij de mensen om te praten over de angsten of ongemakken die in beeld komen. Daardoor kan er betere zorg geleverd worden.’
Sylvia: ’De kwaliteit leven voor de cliënten in de laatste levensfase en ook de familie daarvan zo goed mogelijk te begeleiden.’
Miranda: ’ Palliatieve zorg is zorg op psychisch, sociaal, fysiek en spiritueel gebied. Als mensen niet meer behandeld kunnen worden start de palliatieve zorg. Ik vind het heel erg belangrijk dat de palliatieve zorg meer bekendheid krijgt. Voorheen werd vaak alleen palliatieve zorg verleend in het laatste stadium, de terminale en stervensfase. Het doel is de kwaliteit van leven van cliënten ondanks dat hun aandoening niet meer te genezen is, zo optimaal mogelijk te houden.
Het is belangrijk dat wij als palliatieve zorgverpleegkundigen in een zo vroeg mogelijk stadium de zorg kunnen bieden. Zoals bij mensen die een diagnose hebben gehad en niet meer behandeld worden (curatieve behandeling) of iemand is kwetsbaar bijvoorbeeld ouderen met diverse ziektes. We bespreken met de cliënt wat voor hen kwaliteit van leven is. Vaak is dit het behouden van de eigen regie over hun leven en overlijden.’
Kimberly: ‘Je leert de cliënten kennen en kan dan bijspringen waar nodig. Eventueel hulpmiddelen inzetten en/of andere disciplines inschakelen.’
Sylvia: ’Op deze manier raak je bekend met de mensen en kunnen ze wennen. Dat is beter dan wanneer je op het laatst binnenstapt en zegt: we komen u helpen. Ze kennen je dan al en zijn met je vertrouwd.’

Wat komen jullie tegen?

Kimberly: ’Ik ben nog in de opstartfase van de palliatieve zorg in Ridderkerk, dus heb nog niet veel meegemaakt binnen de thuiszorg. Maar ik ben lange tijd werkzaam geweest op een PG afdeling waar je ook bezig bent met palliatieve zorg. En het begeleiden van de cliënten en hun naasten in de laatste levensfase.’
Sylvia: ‘Ik ben een tijdje weggeweest bij MIJ speciaal voor de palliatieve terminale zorg. Het laatste moment bij de cliënten zijn. Ik leverde 24-uurszorg en 48-uurszorg en was ik volledig bij de mensen in huis. Dat is mooie zorg en zulk dankbaar werk. Je maakt onderdeel uit van iets dat heel privé is, want sterven is in mijn ogen heel privé. Je maakt onderdeel uit van het gezin. En je kan ook heel veel betekenen voor de mensen. Het hoeft niet speciaal te zijn. Al is het maar een luisterend oor bieden of gewoon een ander praatje. Er zijn.’
Miranda: ’Ik heb al veel meegemaakt in de palliatieve zorg. Een diversiteit van mensen met diverse vormen van kanker die niet te genezen zijn, alcoholverslaving, Parkinson, mensen die geen netwerk om zich hebben met een aandoening die niet te genezen is, dementie, ALS en COPD. Van het begin tot het eind cliënten begeleiden met euthanasie. Zo had ik een cliënt die bewust was gestopt met eten en drinken. Diep respect voor deze meneer. Hij was niet ziek, zijn leven was voltooid. Hij was rond de 92 jaar. Hij wilde, voordat hij afhankelijk zou worden van anderen zoals bij verminderde mobiliteit of achteruitgang van cognitie, op zijn eigen manier zijn leven beëindigen. We hebben een hoog-laag bed voor hem besteld waar hij in is gaan liggen. Zijn vrouw lag naast hem in haar eigen bed of zat naast hem in de stoel. Samen met de huisarts hebben we de begeleiding aan hem en zijn vrouw gegeven. Elke dag zijn we langsgegaan om te kijken hoe het met hun ging. Hij werd na een aantal dagen misselijk, kreeg pijn en zijn we in overleg met beiden en de huisarts gestart met het toedienen van medicatie. Na twee dagen overleed hij. Bijzonder om dit meegemaakt te hebben. Wat het met mij heeft gedaan? Dat vragen heel veel mensen. Het raakt mij als palliatief verpleegkundige en als mens. Voor mij is het belangrijkste dat meneer de kwaliteit van sterven heeft gehad door zijn eigen regie te behouden en rust had.
Als palliatief team kunnen we op elkaar terugvallen. We hebben een gezamenlijke groepsapp en kunnen elkaar bellen wanneer dit nodig is.
In de opleiding krijg je handvatten hoe je om kan gaan met wat je meemaakt als palliatieve zorgverpleegkundige. Je bent een professional, maar je bent ook een mens. Eigenlijk gaat het vanzelf. Je wordt er niet immuun van maar…
Shelina:’…je leert ermee om te gaan. De dood hoort ook bij het leven. Als je meer met de dood te maken krijgt dan kan je ook iets makkelijker omschakelen.’
Sylvia: ’En het scheelt natuurlijk als je het in rustige banen kan leiden. Dat je het goed kan begeleiden.’
Miranda: ’Wat je ook heel vaak ziet is dat mensen eraan toe zijn om te overlijden. Mensen zijn vaak ook rustig aan het einde van hun leven. Het is goed, het leven is klaar en dit wil ik.
Het klinkt misschien heel raar, maar ik vind dat ik een leuke functie heb. Je kan veel betekenen voor cliënten en hun naasten.’
Shelina: ’Het is niet altijd treurig. Soms maak je ook een praatje over de (klein)kinderen of over leuke herinneringen van vroeger. Je staat dicht bij de familie. Je wordt bij hun leven betrokken. En dat heeft ook mooie kanten. Ik probeer er soms ook iets luchtigs van te maken of een grapje te maken. Er mag ook gelachen worden.’
Sylvia: ‘Dat had ik ook bij de 24-uurszorg als je veel bij mensen thuiskomt. Meestal grapjes over het eigen overlijden, soms ook subtiel. Het ligt aan de persoon.’
Shelina: ’Daarom is het ook fijn als je al eerder zorg levert bij die mensen. Want als je later zorg levert dan weet je niet wat je wel en niet kan zeggen. Dan wordt het ongemakkelijk. Hoe eerder wij zorg verlenen, hoe eerder je een band kunt opbouwen.’
Kimberly: ’Als je er echt op het laatst bijkomt, bij de laatste dagen van zijn of haar leven, dan ken je de persoon ook niet goed. Diegene kan dan vaak niet goed meer verwoorden wat zijn of haar wensen zijn. Dan is het jammer dat je die persoon niet goed gekend hebt. Als iemand al stervende is, dan mis je een heel stuk. Daarom is het fijn als we ruim van tevoren ingeschakeld worden. Dan kun je de wensen van de cliënt doornemen, in gesprek met de naasten van de cliënt. Op deze manier breng je iedereen dichter bij elkaar.’
Shelina: ’Wij zijn er voor de cliënt en daar ga je eerst voor. We hebben ook een formulier waar de wensen van de cliënten op worden vastgelegd. We willen niet onnodig pijn of discomfort.’
Miranda: ’Ons doel is comfort voor de cliënt en daarnaast de naasten begeleiden. Alles duidelijk uitleggen. Dat kan soms wel eens lastig zijn. Bijvoorbeeld als je 60 jaar getrouwd bent. Vaak is de cliënt al een stap verder dan de partner, maar de partner wil zijn/haar man of vrouw niet verliezen wat logisch is. Niemand wil zijn geliefde verliezen. Je gaat in gesprek en je geeft beiden de ruimte om hun verhaal te doen en hun gevoelens te uiten, zodat de weg naar het overlijden zo draaglijk en comfortabel mogelijk is voor beiden.
We houden ook een nagesprek na het overlijden van de cliënt.  We nemen na een aantal weken contact op met de naasten. We vragen hoe het gaat en vragen of er behoefte is aan een nagesprek.  We gaan ook langs bij de naaste. Soms is een nazorggesprek niet voldoende en geven we rouwbegeleiding.  Mocht onze rouwbegeleiding niet voldoende zijn dan bespreken dit met de huisarts. Dan kan de begeleiding overgenomen worden door een psycholoog of POH GGZ (Praktijkondersteuner Huisarts Geestelijke Gezondheidszorg) die zijn gespecialiseerd in rouwbegeleiding.
Shelina: ’Als iemand in de rouw blijft hangen, dan komt de psycholoog eraan te pas.’
Miranda: ’We krijgen het wel bij onze opleiding, maar het is minimaal.’
Sylvia: ’Rouw duurt lang. Het is niet dat het met drie weken over is. Mensen hebben ook de tijd nodig om te rouwen. Ook voor de familie.’ 

Hoe worden cliënten bij jullie aangemeld?

Kimberly: ’Verschillend. De ziekenhuizen kunnen contact met ons opnemen. Het kan via de huisarts. In Ridderkerk ga ik met mijn collega’s mee op de route, of ik neem zorgmomenten over. Vooraf lees ik mij in de ziektebeelden en op die manier introduceer ik mijzelf bij de cliënten. En andersom hebben we bij onze collega’s kenbaar gemaakt dat wij er als team zijn voor de palliatieve zorg. Zij kunnen dan contact met ons opnemen.’

Hoe praten jullie met collega’s over dit onderwerp?

Shelina: ’De collega’s op de werkvloer vinden het fijn dat wij er zijn. De wijkverpleegkundigen hadden al een hele belangrijke rol in een stukje begeleiden. Wij als palliatieve zorgverpleegkundigen hebben vaak meer tijd en iets meer gespecialiseerde kennis in de palliatieve fase. Soms moeten we even kijken wie doet wat. Het is een samenwerking om samen de beste zorg te kunnen verlenen.’

Miranda: ’Wij zijn gestart met een presentatie voor de collega’s en hebben uitgelegd wat palliatieve zorg inhoudt. Eerst aan de wijkverpleegkundigen en daarna alle teams en hoe ze ons in kunnen schakelen. We zijn nu bezig met scholing om een subcutane canule in te brengen. Een canule wordt onder de huid ingebracht om rechtstreeks dormicum (slaapmiddel) en/of morfine toe te dienen. Dit is comfortabeler dan bij iedere toediening van medicatie opnieuw de cliënt te prikken. De collega’s kunnen deze handeling uitvoeren in plaats van op ons te wachten.  We geven bij deze scholing informatie over levenseinde, zoals palliatieve sedatie, euthanasie en bewust stoppen met eten en drinken. We werken van maandag tot en met vrijdag waarbij er iedere dag een palliatieve zorg verpleegkundige aanwezig is. In de weekenden zijn de verpleegkundigen er.’

Samenwerking

Miranda: ‘MIJ is aangesloten bij het Netwerk Palliatieve Zorg Dordrecht, Gorinchem en omstreken. Het gezamenlijke doel van de leden van het netwerk is goede palliatieve zorg leveren door samen te werken in de regio. Zo werken we onder andere samen met de casemanagers palliatieve zorg van Salios. Palliatieve zorgverpleegkundigen staan aan het bed. De casemanagers hebben een helicopterview van de situatie en de betrokken zorgverleners.
Ook werken we samen met huisartsen, behandelend artsen vanuit ziekenhuizen en revalidatiecentra, ergotherapeuten, fysiotherapeuten en casemanagers dementie.
Binnen de organisatie van MIJ werken we samen met alle medewerkers van MIJ
Palliatieve zorg is multidisciplinaire zorg: door samen te werken bieden we de hoogst mogelijke kwaliteit van palliatieve zorg voor de cliënt en de naasten.’

Shelina Kruithof – Wond- en palliatieve zorgverpleegkundige in Hendrik Ido Ambacht en Zwijndrecht.
Kimberly Schot – Verpleegkundige en palliatieve zorgverpleegkundige in Ridderkerk.
Sylvia Smit – Verpleegkundige en palliatieve zorgverpleegkundige in opleiding voor Dordrecht-West.
Miranda de Deugd – Verpleegkundige en palliatieve zorgverpleegkundige voor Dordrecht-Oost en de wijk Sterrenburg.

Uitbreiding van het team: Nanya Schuurmans start in november met de opleiding palliatieve zorgverpleegkundige. Zij werkt nu als verpleegkundige bij MIJ.

Voor vragen kunt u ons bereiken via het algemene nummer van MIJ, 078-6483838 of neemt u contact op met de wijkverpleegkundige.

“Je moet kunnen aanvoelen wat voor emotie erin zit als cliënten iets zeggen. Een voorbeeld is welke intonatie er wordt gebruikt.”

Het werven van nieuwe medewerkers gebeurt binnen onze organisatie niet alleen in Nederland. Ashok Ramtahalsing (60) werft, sinds een aantal jaar, internationaal om zo het personeelstekort aan te pakken.

Ashok is 19 jaar als hij start bij de sociale dienst als maatschappelijk werker. Zijn beide ouders en broers zijn ook allemaal maatschappelijk werker. Voor Ashok was het snel duidelijk, dat ging hij ook doen! Na een aantal jaar was hij steeds meer met beleid bezig. “Ik wilde geen beleidsfunctie. Ik wilde op de werkvloer bezig zijn, daar voel ik mij het prettigst.” Na diverse opleidingen en functies binnen personeelsbeleid is hij nu gespecialiseerd in internationale werving van zorgmedewerkers.

Waarom internationale werving?

Overal zie je een tekort aan goed opgeleide mensen. Zeker ook in de zorg is er te weinig verzorgend en verplegend personeel. ZZP’ers in de zorg zorgen voor een hoge kostenpost en daarnaast is er geen commitment met de organisatie waar ze voor werken. En commitment is juist erg belangrijk.

“Naast een goede opleiding is het spreken van de taal enorm belangrijk. Het Nederlands dat je op een cursus leert is voor deze vakgebieden niet voldoende. Je moet kunnen aanvoelen wat voor emotie erin zit als cliënten iets zeggen. Een voorbeeld is welke intonatie er wordt gebruikt. Dat kan je alleen als je deze taal al heel lang spreekt. Dat leer je niet door alleen een cursus Nederlands te volgen. De Nederlandse taal wordt in Suriname gesproken zoals het hier vroeger op school geleerd werd. In Curaçao wordt in de basis ook goed Nederlands gesproken. Dat is de reden om daar mensen vandaan halen. Ik kwam in contact met Ismail en Jacco (red. directie MIJ), zij hadden interesse in dit project.”

Hoe gaat het wervings- en selectieproces?

Door de goede contacten die Ashok in de jaren heeft ontwikkeld, in zowel Suriname als Curaçao, wordt hij regelmatig op de hoogte gebracht door opleiders en organisaties die geschikte zorgmedewerkers hebben. Het persoonlijke contact en het bieden van begeleiding kost tijd, maar is noodzakelijk wil het kunnen slagen. “Mensen binnenhalen is de eerste stap, maar daarna wil je ze binden en boeien. Deze mensen komen naar een vreemd land en laten alles achter dus het is belangrijk hen te helpen met vragen beantwoorden.” Ashok voert de gesprekken en regelt alle benodigde documenten. Hij selecteert wie er geschikt zijn voor de openstaande vacatures en haalt hen hier vervolgens naartoe. Daarna blijft hij het aanspreekpunt voor algemene vragen. Overige zaken zoals contracten afhandelen dat wordt door HR opgepakt.

“In Nederland zijn alle jonge medewerkers opgegroeid in een digitale wereld. Veel mensen die hierheen komen zijn dat daar niet gewend, daar moet rekening mee gehouden worden.”

Wanneer zij hierheen komen beginnen zij met een jaarcontract wat daarna verlengd kan worden. Huisvesting is voor deze groep medewerkers lastig te vinden. Soms kunnen zij bij familie terecht, maar vaak willen ze toch een eigen plek. Onze organisatie kan aan een aantal medewerkers, die via deze manier van werving naar Nederland komen, huisvesting aanbieden. De huur wordt betaald door de medewerkers. Wel stimuleren we hen om zelf iets te zoeken. ” 

Ervaringen

“De ervaringen van cliënten zijn over het algemeen heel goed. In het begin kan het wat afwachtend zijn, maar al snel ontdekken zij de zorgzaamheid en motivatie van deze medewerkers.

In Suriname en Curaçao zit het zorgen voor de ouderen verweven in de cultuur en dat merken de cliënten hier. Ze zorgen vanuit hun hart en blijven om te helpen, ook als het net buiten hun werktijd valt. Dat vinden de cliënten heel fijn.”

Ashok geeft aan dat het prettig is voor deze medewerkers om door collega’s een beetje extra geholpen te worden. Het is belangrijk dat de leidinggevende achter de werknemers staat en ervoor zorgt dat zij binnen de groep medewerkers worden geaccepteerd. Maar daarnaast kunnen zij ook van collega’s allerlei andere hulp gebruiken. “Als iemand ze laat weten waar de bakker zit en hoe het openbaar vervoer in de omgeving werkt, ook dat soort hulp is van grote waarde. Zo voelen ze zich echt welkom”.

Tot nu toe

Inmiddels hebben er al 40 medewerkers, die internationaal geworven zijn, binnen onze organisatie gewerkt of zijn op dit moment werkzaam.  

“Er blijft altijd plaats voor verbetering, dat is met ieder project wat je start. Maar over het algemeen kan ik zeggen dat het zeker een succesvol project is! Belangrijk is dat de randvoorwaarden goed zijn voor de personen die hier naartoe komen. Het werkt voor hen demotiverend als ze zich daarmee bezig moeten houden. Binnen deze groep medewerkers willen we het onderlinge contact wel gaan verbeteren. Zo leren zij elkaar kennen en kunnen ervaringen uitwisselen.  Voor corona is er twee keer een ontmoetingsmoment georganiseerd en dat was een groot succes. Dat ga ik proberen weer op te zetten”.

Wil je meer weten over internationale werving? Neem dan contact op met a.ramtahalsing@mob.nu

Ahmed Kizilay is maatschappelijk werker in Rotterdam Zuid team 1, omgeving Riebeekstraat. Hij is sinds 2023 lid van de COR.

‘Ik ben benaderd, omdat de COR op zoek was naar nieuwe leden. Ik dacht: waarom ook niet. Op die manier ben ik als lid toegevoegd aan het team. Wat mij aansprak was om op te komen voor de belangen van de medewerkers.

Wat ik nu weet vóórdat ik bij de COR kwam is dat er veel bij komt kijken. Achter de schermer zijn er veel dingen die uitgezocht moeten worden, zowel in het belang van de medewerkers als de organisatie. Dus je moet met meerdere partijen rekening houden, terwijl ik daar in het begin helemaal geen idee van had. Bijvoorbeeld de wet en regelgeving waar de COR zich aan dient te houden en goedkeuring van de organisatie. Dat zijn zaken die nieuw voor mij zijn. Ik moet er nog in groeien. Andere collega’s die al langer lid zijn van de COR, geven mij toelichting en we krijgen ook training om effectief om te gaan met stukken die binnenkomen. Wat zijn onze rechten en plichten? Dat is kennis die ik nog verder moet ontwikkelen.

Bijvoorbeeld, er wordt een e-mail vanuit de directie gestuurd met het verzoek om akkoord/toestemming. Dat is het instemmingsrecht.
We nemen dat met elkaar door. Als wij het erover eens zijn dan geven we akkoord. Zo niet, dan wordt het weer besproken met feedback, voorstel of advies waarom wij daar geen akkoord voor geven.


COR en OR


COR is de centrale ondernemingsraad en is dit jaar, 2024, opgericht. Het was een verzoek vanuit de directie om meer samen te werken met de regio Dordrecht om efficiënt en tijdbesparend te werken. Veel zaken die besproken worden zijn ook van toepassing voor de regio Dordrecht.

Het is de bedoeling dat we meer samen gaan werken met de regio Dordrecht. Een aantal leden uit Rotterdam en Dordrecht zitten in de COR en daar maak ik ook deel van uit. Het zijn wat intensievere bijeenkomsten. Die gaan over gezamenlijke belangen.

De OR en COR bestaan naast elkaar. Omdat de gehele organisatie verschillende locaties heeft, is het handig om bepaalde onderwerpen centraal te regelen. Dat wordt besproken door de leden van de COR. Het zijn zaken die van invloed zijn op de gehele organisatie. Naast de COR is er ook de OR zowel in Rotterdam als de regio Dordrecht. Gebiedsgebonden zaken worden in de OR besproken.

Het verschil tussen de COR en OR is dat alle instemming en adviesaanvragen via de COR gaan. Als het om de belangen van Dordrecht gaat, dan neemt de afdeling OR Dordrecht de beslissingen. Als het over de gehele organisatie gaat dan neemt de COR de beslissing. Tevens heeft zowel Rotterdam als Dordrecht hun eigen voorzitters die ook deelnemen in de COR.

Samenwerken

Ieder lid heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. De taken zijn we nog aan het verdelen. Mijn kijk op de organisatie is veranderd in positieve zin, omdat er zoveel bij komt kijken op meerdere niveaus. Vanuit de directie, medewerkers en de afdelingen. Met iedereen moeten we rekening houden. Soms is dat wel moeilijk, omdat je de belangen van iedereen wilt respecteren. Je kunt nooit iedereen tevreden houden. Het is voornamelijk de balans voor de organisatie en medewerkers.

Tot nu toe merk ik dat je van bepaalde onderwerpen sterk afhankelijk bent van andere afdelingen, waardoor de vlotheid in het nemen van beslissingen vertraagd wordt. Wij hebben input en informatie nodig. Wij kunnen niet zelf bepaalde zaken gelijk beslissen. We hebben medewerking nodig van alle afdelingen. Ik vind dat jammer, omdat je een vlotte doorloop wilt hebben in de onderwerpen die op ons bordje liggen. We verwachten medewerking van alle afdelingen en dat er op tijd gereageerd wordt.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat de samenwerking en communicatie tussen de afdelingen verbeterd kan worden. In het proces en de snelheid van het nemen van beslissingen die ons allemaal aangaan zou dat heel veel uitmaken in positieve zin.’

Overleg

De COR overlegt één keer in de zes weken. De locaties van de overleggen is afwisselend. 
Wil je meer weten, heb je interesse om een overleg bij te wonen of heb je tips? Neem contact op met COR via cor@mob.nu.

‘Belangrijk om te weten is dat de gesprekken vertrouwelijk en anoniem zijn’



Bij elke organisatie met meer dan tien personen is het verplicht om een vertrouwenspersoon aan te stellen. Zit je ergens mee dat met het werk te maken heeft en je het niet met je leidinggevende wil of kan bespreken, dan kan je naar de vertrouwenspersoon.

Alicia Andrade, is in januari 2011 bij de organisatie begonnen als Vangnetmedewerker en is in 2015 doorgestroomd naar de afdeling WMO. Door Ismail Meral en Rachida Tallagui is zij benaderd met de vraag om vertrouwenspersoon te worden. Na kort erover nagedacht te hebben besloot zij om het te doen. Sinds 2018 is zij officieel vertrouwenspersoon bij MIJ.

‘Ik vind het belangrijk dat ik collega’s een luisterend oor kan bieden en zij hun klachten/problemen met mij kunnen bespreken. Bijvoorbeeld als iemand wordt gepest door collega’s, discriminatie of geïntimideerd met dergelijke zaken kunnen zij bij mij terecht.

Als iemand contact met mij opneemt dan kan hij of zij zelf een plek uitzoeken om te praten. Ik zal nooit met die persoon op de werkplek afspreken. Hij of zij moet een goed gevoel hebben om het verhaal kwijt te kunnen. We gaan in gesprek om te kijken hoe het opgelost kan worden. 
Belangrijk om te weten is dat de gesprekken vertrouwelijk en anoniem zijn. Ik zal ook altijd toestemming en goedkeuring vragen wanneer het met de leidinggevende of directie besproken moet worden. Dat gesprek is dan nodig om een oplossing voor het probleem te krijgen. Soms is het ook belangrijk voor de organisatie om te weten dat bepaalde problemen spelen op de werkvloer.
Na het gesprek geef ik advies bijvoorbeeld een doorverwijzing voor eventueel andere hulp. Als het nodig is kan ik bemiddelen. We kijken samen naar een oplossing, zodat de medewerker goed en positief in het werk kan blijven staan.
Ik vraag altijd aan de collega of het probleem is opgelost en anders kijken we wat de volgende stap moet worden.

Als ik het gesprek met iemand voer dan ben ik geen medewerker van MIJ. Ik ben er om te helpen en sta ik aan de kant van de medewerker. Ik luister naar je. Ik moet weten wat er gebeurd is om te kijken hoe we het probleem het beste kunnen oplossen.’
Als je contact opneemt met Alicia, geeft zij zo snel mogelijk een reactie.

Alicia Andrade 06-340 14 660 of e-mail a.andrade@mob.nu
Maandag t/m donderdag van 09.00 uur – 17.00 uur.
Vrijdag van 09.00 – 13.00 uur.

Voor de regio Dordrecht kun je contact opnemen met:

Lineke Meerkerk 06-130 07 648 of e-mail l.meerkerk@internosthuiszorg.nl
Maandag t/m donderdag van 09.00 uur – 17.00 uur.

Fran Lim is in Singapore geboren. Vanaf haar zevende, wist zij al dat ze in de zorg wilde werken. Zij voelde dat het voorbestemd was. ‘De zorg ingaan was gewoon ‘my calling’ het was mijn roeping.’

‘Ik was ongeveer 7 jaar oud toen ik bij het Rode Kruis ging. Ik zag mijzelf graag als verpleegster. Dus zo gezegd zo gedaan. Als 18-jarige studeerde ik af in Singapore als verpleegkundige. Daarna heb ik mij gespecialiseerd in orthopedische chirurgie en daarin heb ik ongeveer zeven jaar gewerkt.  Vervolgens verhuisde ik naar Nederland voor de liefde. Mijn partner komt uit Nederland. Eenmaal hier heb ik geleerd om voor oudere mensen te zorgen. Het geeft mij veel voldoening. Het is anders dan ouderenzorg in Singapore. Hier heb je meer vrijheid en het is ook beter geregeld. Er is daar niet genoeg ruimte voor de ouderenhuisvesting, want het is een klein land. Als iemand met pensioen gaat, dan verhuizen ze naar Thailand of een ander buurland. Meestal wonen de ouders bij de kinderen in. De kinderen zorgen voor de ouders tot het einde.’

Wennen
‘Ik ben nu vijf jaar in Nederland. Ik moest wel wennen. Ik heb hier een betere balans in werk en privé. In Singapore werk je langer door op een dag.  Hier heb je de mogelijkheid om fulltime of parttime te werken. En als je hier op vakantie bent dan ben je ook écht op vakantie. Niemand die je opbelt over werk, maar dat is in Singapore in mijn beroep niet het geval. Ik werkte als manager van een orthopedische kliniek. Soms in dringende gevallen werd ik opgeroepen om te komen werken.’

Met ouderen werken
Wat ik leuk vind aan het werken met ouderen? ‘Het is heel bevredigend. Ik wil graag dat het werk betekenis voor mij heeft, zoals zorg verlenen. Mensen zijn geen nummer. Werken met ouderen betekent ook veel geduld hebben. Bijvoorbeeld wat hebben zij nodig? Het is een mooie ervaring en je geeft ze genoeg zorg. Het werk is van betekenis het geeft veel voldoening.’

Moeilijke situaties
Zijn er situaties die moeilijk zijn? ‘Wanneer een cliënt overlijdt is dat moeilijk, omdat je een band met ze hebt opgebouwd. Dan denk ik, al meer dan tien jaar werk ik in de zorg, maar dat is niet zo. Ik heb dan altijd een gevoel in mijn hart dat het jammer is dat de cliënt er niet meer is. Om dat gevoel te overwinnen sta ik erbij stil dat dit het leven is en je verder moet. Natuurlijk ben ik verdrietig, maar niet in die mate dat het mij beïnvloed. Afscheid nemen is altijd verdrietig. Je hebt even de tijd om eraan te wennen en daarna weer verder.

Je geeft ze de allerlaatste zorg. Soms help ik de familie van de overleden cliënt met de aankleding van een begrafeniskostuum. Het is een zegen voor mij om dat voor de cliënt te doen. 

Pas geleden heb ik een familie ondersteund met het zoeken van de juiste kleding voor de begrafenis. Zij wisten niet zo goed welke keuze ze moesten maken. Maar we hebben het samen gedaan, omdat ik ervaring heb. Het voelde goed aan.’

In het veld van maatschappelijk werk heeft Odete van alles ‘geproefd’. Zo kon zij het beste bepalen wat bij haar past en wat zij ook leuk vindt om te doen. Uiteindelijk besloot zij om met haar eigen cultuur bezig te zijn en die mensen verder te helpen.

Odete Dias Dos Santos is sinds januari 2023 werkzaam in Bienvenido. Inmiddels werkt zij al zeven jaar bij MOB als maatschappelijk werkster. ‘De diversiteit trok mij aan, waar mijn eigen Kaapverdische cultuur deel van uitmaakt. Vanuit de WMO heb je diverse richtingen die je kon volgen. Zodoende kon ik heel goed bepalen wat ik interessant vind en mij blijft boeien.

Hoe zij in contact kwam met MOB
‘Een vriendin van mij is bevriend met Andreza, zij werkte al bij MOB. Wij raakten met z’n drieën aan de praat. Andreza vertelde haar werkzaamheden bij MOB. Ik legde uit wat ik deed. Zij attendeerde mij erop dat er binnen MOB gezocht werd naar een maatschappelijk werker met een Kaapverdiaanse achtergrond en of ik wilde solliciteren. Toen leek het mij interessant om binnen mijn Kaapverdische cultuur mensen te helpen en begeleiden. Ik dacht waarom niet. Ik spreek de taal dus dat kwam heel goed uit. Mijn ouders hadden vroeger een toko bij de Schiedamse weg en heel veel Kaapverdianen kennen mijn ouders en kennen mij als de dochter van. Toen ik bij MOB kwam werken ontmoette ik mensen die zeiden dat ik de dochter ben van die en die.’

Haar werk bij Bienvenido
‘Ik ben nog aan het zoeken wat mijn positie is en de hulpvraag van de cliënten. Ik heb nog niet voor alle cliënten iets gedaan op het maatschappelijk vlak. Zij weten wel wie ik ben. Ik heb meer contact met de familie en/of de mantelzorger. De cliënten kennen mij wel, maar sommigen zijn aan het dementeren. Dus mocht er iets zijn dan heb ik het overleg niet met de cliënt. Ik ben ook nog in het proces van iedereen leren kennen.  Ik vind het belangrijk om goede en eerlijke adviezen te geven.
Bienvenido is nu nog  in de groeifase. Dat geldt voor de medewerkers en de cliënten.
Er zijn ook veel cliënten die liever in hun appartement blijven. Sommige mensen komen alleen om te eten en gaan weer terug naar hun appartement. Laatst was er iemand jarig die altijd in haar woning blijft. Toch hebben ze voor haar versieringen in restaurant aangebracht. Zij vond dat toch leuk.’

‘Ik ben achter de schermen veel bezig met praktische zaken. Bijvoorbeeld in gesprek met familieleden over wat er moet gebeuren bij de aanvraag van bepaalde diensten. Sommige bewoners  vragen meer aandacht dan de twee uren die ik normaal gesproken aan hen besteed. Zo vindt de jongste cliënt het leuk bij Bienvenido, maar kijk ik wat zij buiten de deur aan vrijwilligerswerk kan doen.

Dat er een maatschappelijk werkster vast beschikbaar is voor een woonzorgcentrum, is een nieuwe situatie. Voor mijzelf wil ik goed zien wat mijn taken zijn. We zijn aan het groeien en wat kan ik betekenen voor Bienvenido. Ik weet nog goed dat ik met Sinita in gesprek was, toen zij vertelde dat ze op zoek was naar een maatschappelijk werker. Het leek mij heel leuk. In mijn tienerjaren liep ik stage bij ouderen. Ik vond het altijd al interessant en toen kwam dit op mijn pad. Ik dacht, ik kan echt iets betekenen in hun leven. Het is een hele diverse groep.

Ik vind de levensgeschiedenis mooi. Als ze praten over vroeger, dan zie je die sprankeling in hun ogen. Toen ik ambulant werkte, was ik voornamelijk bij de cliënt thuis en had ik niet zo veel contact met anderen. De begeleiding was individueel gericht. Soms was dit kort en tijdelijk. Ik had toen veel te maken met aanvragen voor de indicatie verlenging. Dat hoeft nu niet meer. Nu begeleid ik iemand langer en ben ik betrokken voor een hele periode. Ik zie een cliënt regelmatig ook al ben ik niet bezig met de begeleiding en dat voelt bijna als familie. Dat vind ik wel iets hebben. Aan de andere kant moet je ook professioneel blijven, zodat je er niet te veel in betrokken wordt. Ik vind het mooi om mijn werk zo uit te voeren. Ik ben nog mijn weg aan het vinden. In ieder geval hebben we een leuk team!